ขำๆ ยาแก้ไอ

[Liverpool]

บุญเพียรเป็นเภสัชกร เขาเปิดร้านขายยาอยู่ที่แถวแฟล็ตดินแดง ชาวแฟล็ตเกือบทุกคนล้วนเคยเป็นลูกค้าขาประจำของเขาแทบทั้งสิ้น เขาจ้างเด็กหนุ่มคนหนึ่งมาเป็นลูกมือของเขาได้หลายปีแล้ว 

วันหนึ่ง บุญเพียรออกไปทำธุระข้างนอกปล่อยให้เด็กหนุ่มคนดังกล่าวอยู่เฝ้าร้าน ชายแก่ชาวแฟล็ตคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน 

ชายแก่ : เภสัชกรอยู่ไหม ? 

เด็ก หนุ่ม : ไม่อยู่ครับ ผมพอจะช่วยอะไรได้บ้างไหมครับ ? 

ชายแก่ : อืม...ผมไอมาก มียาแก้ไอไหม ? 

เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหลังร้านหยิบยา น้ำมาให้ชายแก่ขวดหนึ่ง 

หลังจากชำระเงินแล้วชายแก่เปิดขวดยาขึ้น 
จิบ หนึ่งอึก อาการไอยังไม่หายเขาก็จิบอีกหนึ่งอึก 
แล้วก็จิบอีกจนกระทั่ง หมดขวด สักพักหนึ่งชายแก่ก็ไปนั่งนิ่งอยู่ข้างๆร้าน 
พอดีกับที่บุญเพียร เสร็จจากธุระกลับมาถึง ร้านพอดี 

บุญเพียร : ชายแกคนนั้นมานั่งเหงื่อตกอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? 
ปกติเขาไม่เคย มานั่งอย่างนี้ แกได้ไปช่วย 
สอบถามอาการอะไรเขาบ้างหรือเปล่า ? 

เด็ก หนุ่ม : เขามาขอซื้อยาแก้ไอผมขายขวดนี้ให้เขา 
เขาดื่มจนหมดแล้วก็มานั่ง นิ่งอยู่ที่นี่พักหนึ่งแล้วครับ 

บุญเพียร : แกจะบ้าหรือเปล่า นี่มันไม่ใช่ยาแก้ไอแต่มันเป็นยาถ่าย 

เด็กหนุ่ม : มันจะเป็นยาอะไรก็ตาม มันออกฤทธิ์ดีมากเลยครับ 
ผมไม่เห็นเขาไอมาตั้งพัก ใหญ่ๆแล้วครับ 

บุญเพียร : ออกฤทธิ์อะไรกัน 
ตอนนี้เขากลั้นไอเอา ไว้ต่างหาก 
เพราะขืนไอนิดเดียวมันจะไหลออกมานะซี