เที่ยวบินระทึก

[Liverpool]

วันหนึ่ง ณ. สนามบินแห่งหนึ่งซึ่งคลาคล่ำไปด้วยผู้โดยสาร บรรดาผู้โดยสารซึ่งจะเดินทางด้วยเครื่องบินพาณิชย์ลำหนึ่ง ได้พากันนั่งประจำที่เรียบร้อย ยังรอก็แต่นักบิน ซึ่งจะขึ้นเครื่องเป็นกลุ่มสุดท้าย
และแล้วนักบินและนักบินผู้ช่วย ก็ขึ้นมาทางประตูด้านท้ายของเครื่อง แล้วก็เดินผ่านช่องทางเดินตรงกลางขึ้นมา เพื่อจะไปยังห้องนักบิน
ดูเหมือนว่านักบินทั้งคู่นั้นจะตาบอด นักบินที่หนึ่งนั้นใช้ไม้เท้าคลำทางสีขาว เขาเดินสะเปะสะปะ กระแทกผู้โดยสาร ซ้ายที ขวาที ส่วนนักบินผู้ช่วยนั้น มีสุนัขนำทางตัวหนึ่ง ทั้งคู่สวมแว่นกันแดดสีดำ
ในตอนแรก บรรดาผู้โดยสารก็ไม่รู้สึกอะไร พวกเขาคิดว่า มันน่าจะเป็นการล้อเล่นมากกว่า แล้วไม่นาน เสียงเร่งเครื่องยนต์ก็เริ่มดังขึ้น และเครื่องบินก็เริ่มเคลื่อนตัวไปตามรันเวย์
เหล่าผู้โดยสาร เริ่มจะมองหน้ากันหน้าตาตื่นด้วยความไม่สบายใจ บ้างก็เริ่มกระซิบกระซาบกัน และเหลียวมองเลิ่กลั่กไปที่พนักงานประจำเครื่อง ด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยดี
และแล้ว เครื่องบินก็เริ่มเร่งความเร็วขึ้นสูงสุด บรรดาผู้โดยสารก็เริ่มระส่ำระสาย บ้างก็สวดมนต์ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง ในขณะที่เครื่องบินพุ่งทะยานไปข้างหน้า ใกล้จะสุดทางวิ่ง มันใกล้เข้าไปๆ เสียงเซ็งแซ่ด้วยความตื่นกลัวก็เริ่มจะดังขึ้น ๆ
และในที่สุด เครื่องบินก็เหลือระยะทางวิ่งอีกไม่ถึง 20 ฟุต เสียงที่ตื่นตระหนกของเหล่าผู้โดยสารก็เปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องออกมาพร้อมๆ กัน และในเสี้ยววินาทีสุดท้าย เครื่องบินก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
ในห้องนักบิน นักบินผู้ช่วยได้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วหันไปกล่าวกับนักบินที่หนึ่ง: “คงมีสักวัน ที่ผู้โดยสารไม่แหกปากกรีดร้องออกมา...และพวกเรา ก็คงจะต้องตายกันหมดแน่ๆ”